dinsdag 20 januari 2009

Europese leiders

Als het over Europese leiders gaat, denk ik vaak even terug aan juni 1999. Er was een Europese topconferentie in Keulen, onder leiding van de kersverse Bonskanselier Gerhard Schröder. Net als de meeste collega-correspondenten bracht ik die top grotendeels wachtend door. Ik maakte een zoveelste wandeling door het afgesloten stukje binnenstad, dat verdeeld was in een groene, een gele en een rode zone. Rood was alleen voor de Europese leiders, dat moge duidelijk zijn.

Hoe het is gebeurd heb ik nooit begrepen. Ik ben in ieder geval niet over hekken geklommen en heb geen bewakers overmeesterd. Maar op een zeker moment liep ik over een rode loper te genieten van het fraaie zomerweer, toen ik ineens links en rechts werd ingehaald door mannen in donkere pakken, met bekende koppen.

Het duurde even voor ik me realiseerde dat ik dwars door de rode zone banjerde, omringd door de fine fleur van Europa. En die Europese leiders keken er niet eens van op dat ik er zomaar tussen liep. Iemand van de beveiliging, dachten ze waarschijnlijk, áls ze er al een seconde bij stil stonden.
Ik haastte mij naar een poortje in het beveiligingscordon en verliet de zone der Europese leiders. Eruit was een stuk lastiger dan erin, maar het lukte. Zonder arrestatie.

Diezelfde Europese leiders, waar ik als correspondent bijna dagelijks over berichtte, zijn inmiddels bijna allemaal leiders in ruste. En hoe bekend ze 10 jaar geleden ook waren, zelfs ik moet soms stevig nadenken om een naam bij een oude foto te verzinnen. Wim Kok kennen we nog wel, Jean-Luc Dehaene van België of Jacques Chirac van Frankrijk ook. En natuurlijk Tony Blair. Maar de vroegere Franse premier, Lionel Jospin, die was ik al weer kwijt. Zijn Spaanse collega Aznar kostte me ook enige moeite, om nog maar te zwijgen van de Fin Lipponen, de Portugees Guterrez of de Oostenrijker Klima.

Toch waren dat de mannen die 10 jaar geleden het Europa van nu vorm gaven. Zij bedachten ronkende plannen als het Lissabon proces, om van Europa binnen 10 jaar de meest concurrerende economie ter wereld te maken. Kom kom, dat weet u toch nog wel?

Ik denk dat types als Kohl, Chirac en Blair nog wel even voortleven in de collectieve herinnering van Europa. Maar de Romano Prodi’s en zelfs de Jan Peter Balkenendes, inmiddels een oudgediende in Europese kring, zijn zullen de geschiedenisboekjes niet halen. Ze stonden aan het roer van Europa in tijden van vrede en welvaart, en probeer dan maar eens in de buurt te komen van Churchill, Adenauer of De Gaulle.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten