donderdag 18 oktober 2007

Trots op Nederland

Mijn God heb meelij met mij en dit arme volk. Die beroemde laatste woorden van een oude BN’er schoten me door het hoofd toen Rita Verdonk deze week aankondigde dat ze premier van Nederland wil worden. Als voertuig voor die ambitie gaat ze de beweging Trots op Nederland oprichten. Ook dat nog. Dit arme volk heeft al zoveel moeten doorstaan. De Spanjaarden en de Duitsers, de woeste zee, de verloren finale van 1974, vier kabinetten-Balkenende. En nu dit…

Als een majesteit ontving ze woensdagavond de dames en heren van de pers in het Haagse perscentrum Nieuwspoort. Eén voor een, en allemaal tien minuten. Niet tegelijk, want dat kan lastig worden, zo wist ze nog van haar gloriedagen als onversaagd minister voor Vreemdelingenzaken. IJzeren Rita was als bewindsvrouw even geliefd als gehaat, met haar stoere oneliners en onvermurwbare optreden. Maar als de Tweede Kamer haar het vuur aan de schenen legde, blonk ze slechts uit in herhaling en geschutter.

Ach ja, die volksvertegenwoordigers. Lastige lieden, die zeuren over onvolledige informatieverstrekking door de minister, die soms niet eens Nederlander bleken te zijn en die een motie van afkeuring tegen haar durfden aan te nemen. Tegen haar! Rita Verdonk! Wisten ze dan niet dat ze heel veel aardige briefjes en mailtjes van de kiezers kreeg? Wacht maar!

Ze deed een gooi naar het lijsttrekkerschap van haar VVD maar verloor die strijd van Mark Rutte, tot haar eigen verbijstering. Een meerderheid van haar eigen partij had liever een ander, hoe was dat nou mogelijk? Toen de stembureaus vorig jaar gesloten waren haalde ze alsnog haar gram. Een dikke 600.000 kiezers hadden Verdonk een voorkeursstem gegeven, meer dan lijsttrekker Rutte. Zo, die zat. En nou mocht ze toch eindelijk wel partijleider worden, toch? Nee dus, de partij besliste anders. Opmerkelijk misschien, maar geheel binnen de regels van een democratische partij.

Bijna een jaar wist Rita zich te schikken in haar rol als doodgewoon kamerlid, zachtjes knagend aan de stoelpoten van haar partijleider. Toen barstte de bom en werd ze uit de fractie geknikkerd, en daarna zelfs uit de partij. En eindelijk was daar de ruimte die haar tomeloze ambitie zo ontbeerde.

Die 600.000 voorkeurstemmen zijn Rita volledig naar het hoofd gestegen, alwaar zij ruim voldoende leegte vonden om zich permanent te nestelen. Het volk wil haar, Rita, daar is ze vast van overtuigd. En als het volk dat wil, dan is zij de beroerdste niet. Daar heeft ze heel goed over nagedacht. Ze wordt de eerste vrouwelijke premier van Nederland!

Hoe dat moet gebeurden weet ze ook. Er komt een Beweging onder de naam Trots op Nederland, want daar kan niemand tegen zijn. En in die beweging komen alleen maar mensen die zij zelf heeft uitgezocht. En het volk mag donateur worden. Geen lid, want leden willen invloed en dat kan lastig zijn. En later wordt die beweging een partij, met Rita Verdonk als lijsttrekker. Unaniem gekozen, dat staat vast.

En wat wìl die beweging dan, zo wilden de persmuskieten woensdag weten. Nou, die beweging wil de files opheffen, de ouderzorg verbeteren en wil een stevig immigratie- en integratiebeleid, zei Rita. Maar dat is oude koek! Daar wordt al járen over gesproken in de Kamer, zo durfde een verslaggeefster van Het Journaal tegen te werpen. Jazeker, zei Rita triomfantelijk, met dat minzame lachje rond de mondhoeken. Maar dat was nou precies het verschil. Anderen praten er alleen maar over, zij gaat het oplossen!

Wat een simplisme, wat een minachting van onze democratie, wat een onderschatting van ons gezond verstand. Een vrouwelijke premier? Het zal eens een keertje tijd worden. Maar deze niet, alstublieft.