dinsdag 20 januari 2009

Taalschaam

Mijn dochter is nu bijna 12. Tot vorig jaar stond zij toe dat ik haar ’s morgens naar school toe liep en regelmatig kwebbelden wij dan vrolijk Vlaams met elkaar. Ik heb namelijk het geluk gehad dat ik voor mijn werk een paar jaar in het schone Vlaanderen heb mogen wonen. Mijn dochter was vier toen we daar als Hollands gezinnetje neerstreken. Binnen een paar maanden sprak ze vloeiend Vlaams en daarnaast - alleen met vriendinnen – het lokale dialect waar geen touw aan vast te knopen was.

Inmiddels zijn we al weer jaren terug en spreekt ze jonge meidentaal met een Gooise R die niet van echt te onderscheiden is. Maar dat Vlaams, onderweg naar school, dat vond ze nog wel leuk. Tót we de hoek omsloegen en de school in zicht kwam: Papa, kappen nou. Doe niet zo gek. Stel je voor dat een van haar vriendinnetjes het zou horen. Ze schaamt zich voor haar prachtige Vlaams.

Vlamingen zelf zijn fier op hun mooie taal, die ze trouwens consequent Nederlands noemen. Moet je je voorstellen dat wij in Nederland onze eigen taal Vlaams zouden noemen; we zouden ons collectief net zo schamen als mijn dochter. Een rechtstreeks gevolg van ons misplaatse superioriteitsgevoel ten opzichte van de zuiderburen.

Helemáál erg wordt het als een Ollander in Vlaanderen Vlaams gaat klappen. Een collega die ook een tijdje in België heeft gewoond kan het niet laten. Zijn Vlaams klinkt in onze oren redelijk origineel, maar in Vlaanderen zelf zakt-ie binnen een paar zinnen genadeloos door het ijs. Hoogmoed, is het. Een Vlaming zou zich nooit laten verleiden tot het harde, directe taalgebruik van boven de rivieren. Zijn eigen taal is hem te lief.

En wij, wij laten ons Nederlands willens en wetens verloederen. Het degelijke Vlaamse taalonderwijs dat mijn kinderen een aantal jaren hebben genoten is er op de Nederlandse school weer grondig uitgepolderd. Mijn dochter en haar drie jaar oudere broer hebben nu net zoveel moeite met d’s en dt’s of met sterke en zwakke werkwoorden als hun klasgenoten. Zij maken zich er niet druk om. En hun docenten vinden dat het allemaal reuze meevalt, als ik ze wijs op niet-gecorrigeerde fouten in werkstukken. Kennelijk zijn wij de taalschaam al ver voorbij.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten