Een vage kennis

Het zal een jaar of 10, 12 geleden zijn dat mijn vrouw zich ineens ernstig zorgen maakte over haar totale onkunde op internetgebied. De halve wereld gonsde en borrelde van de www-gekte, die ons leven drastisch beloofde te veranderen. Zelf was ik dagelijks urenlang onvindbaar, verstopt achter mijn uit de kluiten gewassen Personal Computer, in een poging de vooruitgang een beetje bij te houden.

Hoewel ik toen al hopeloos achterliep op de voortrekkers in mijn omgeving, zag mijn vrouw in mij toch een beetje een autoriteit. Nou ja, op computergebied dan. Vijftien jaar eerder was ik al begonnen met hobbycomputers. Ik sprak destijds zelfs een aardig mondje BASIC en kon daarmee heuse programmaatjes maken voor zinloze toepassingen. Maar ze deden het wel.

Vandaar dat ik mijn lief met enig gezag en ingebakken scepsis probeerde gerust te stellen met de profetische woorden: “Ach lieverd, maak je geen zorgen. Zo snel gaat dat nou ook weer niet met dat internet.”

Inmiddels hebben de kinderen elk hun eigen pc en vechten mijn vrouw en ik dagelijks om het gebruik van de derde. Wij surfen, skypen, googelen, gamen, msn’en, shoppen en mailen dat het een lieve lust is. Breedband en draadloos. Wij melden de kids online dat de aardappels op tafel staan, om het even kort samen te vatten. Nee, de Veenendaaltjes zijn behoorlijk bij de tijd, dank u.

Een gezinsleven zonder internet is nauwelijks meer voor te stellen. Hoe laat vertrekt de trein? Wat kost zoiets? Zijn er lessen uitgevallen? Tegen wie hockeyen we zaterdag? Kunnen die pukkeltjes kwaad? Hoe moeten we rijden? Zijn er leuke huizen te koop? Dagelijkse vragen die digitaal beantwoord worden. Je hoeft als ouder lang niet meer zoveel te weten als vroeger. Als je de weg maar weet.

En die ontwikkeling blijft niet beperkt tot het gezin. Ook het bedrijfsleven verwacht tegenwoordig minder parate kennis van zijn personeel, zo meldde de Volkskrant deze week. Afgestudeerde jongeren weten namelijk niet zo veel als hun voorgangers uit vroeger jaren, met dank aan het moderne onderwijs. Maar ze kunnen wel goed zoeken. En dus bouwt het bedrijfsleven eigen websites met specifieke vakkennis, waar hun werknemers antwoord krijgen op al hun vragen. Ja, zo kan ik ook een vakman zijn…

Kennis is macht, leerden we vroeger. Maar het heeft er dus alle schijn van dat kennis steeds minder nodig wordt. Een stelling die mijn kinderen trouwens volmondig onderschrijven, zodra het over huiswerk gaat.

Is dat erg, zo kan je je afvragen. Ja, zou ik in eerste instantie zeggen. Want ik behoor nog tot de groep die die kennis nog met bloed, zweet en tranen op zijn eigen, fysieke harde schijf heeft opgeslagen. En als mijn systeem niet al te traag is weet ik nog steeds offline wat het kofschip, de Slag bij Nieuwpoort of de Wet van Ohm betekenen. Dat is handig. Toch?

Aan de andere kant, of die kennis nou binnen of buiten je hersenpan ligt opgeslagen, het gaat er uiteindelijk om dat je er snel bij kunt. En dat je er wat mee kan doen. Dus ruim maar lekker op, die bovenkamer. Het is tenslotte voorjaar.